ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္

တစ္ညေနခင္းမွာ ေဆးရံုခန္းတစ္ခုရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ ေသခါနီး ေျမာေနတယ္။ အခန္းထဲကို ေရာက္လာတဲ့ ယူနီေဖါင္းဝတ္ထားတဲ့ စစ္သားေလးတစ္ေယာက္ကို သူနာျပဳဆရာမက အနားက ကုလားထိုင္တစ္လံုးကို ဆြဲယူၿပီး အဖိုးႀကီးရဲ႕ ကုတင္ေဘးမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ရဲေဘာ္ေလးကို ၾကည့္ရတာ ခရီးေဝးက လာခဲ့လို႔ ထင္တယ္ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနပံုရတယ္။

ရဲေဘာ္ဟာ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ရင္း အဖိုးႀကီးရဲ႕ လက္ကို တယုတယ ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အဖိုးႀကီးရဲ႕ နားအနားကပ္ၿပီး စကားေတြ တိုးတိုးေလး ေျပာေနတယ္။ ညပိုင္း ေရာက္လာလို႔ သူနာျပဳဆရာမက တလွည့္ ေစာင့္ၾကည့္ေပးမယ္ သူ႔ကို ခနနားလိုက္ပါလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ေခါင္းခါျပၿပီး အဖိုးႀကီးကို စကားတိုးတိုး ဆက္ေျပာေနတယ္။ အဖိုးႀကီးကေတာ့ သူ႔စကားကို ၾကားပံု မရပါဘူး။

ညသန္းေခါင္ယံ ေရာက္ေတာ့ အဲဒီသူနာျပဳဆရာမက သူ႔ကို အနားယူဖို႔ ထပ္ေျပာျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ လက္မခံပဲ အဖိုးႀကီးကို စကားေလးေတြ ဆက္ေျပာေနတယ္။

မနက္ ၃ နာရီေလာက္မွာ အဖိုးႀကီးဟာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္နဲ႔ အသက္ထြက္သြားတယ္။ ရဲေဘာ္ေလးဟာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ အဖိုးႀကီးရဲ႕ လက္ကိုအသာလြတ္လိုက္ၿပီး သူနာျပဳဆရာမကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ေစာေစာက သူနာျပဳဆရာမ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဆရာမက အေလာင္းကို ျပင္ဆင္ရမွာမို႔ သူဟာ ကုလားထိုင္ကေနထၿပီး အနားမွာ ရပ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

အေလာင္းကို အဝတ္အစားလဲ ပိတ္ျဖဴနဲ႔ လြမ္းျခံဳျပီးသြားေတာ့ သူနာျပဳဆရာမက ရဲေဘာ္ကို ဝမ္းနည္းေၾကာင္း စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း စကားေလးေတြနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္စကားေလး ေျပာလိုက္တယ္။

ဆရာမရဲ႕ စကားမဆံုးခင္မွာ ရဲေဘာ္က ၾကားျဖတ္ၿပီး ခုလို ေမးလိုက္တယ္။ "သူက ဘယ္သူလဲ" တဲ့။

ဆရာမက " ဟင္ ရွင္က သူ႔သား မဟုတ္ဘူးလား"

ရဲေဘာ္က " မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကိုလဲ တခါမွ မျမင္ဖူးပါဘူး"

ဆရာမက "ဒါဆိုရင္ ရွင္က သူ႔ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး ဘာလို႔ သူ႔လက္ကို ဆုပ္ၿပီး စကားေလးေတြ ေျပာေနရတာလဲ။ သူ႔သား မဟုတ္ဖူးလို႔ ေစာေစာက ဘာလို႔ မေျပာရတာလဲ"

ရဲေဘာ္ " က်ြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနလို႔ သူ႔ကို လိုက္ရွာရင္း ဒီအခန္းထဲကို မွားၿပီး ေရာက္လာတာပါ။ အခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႔ ဆရာမက က်ြန္ေတာ့္ကို သူ႔သားထင္ၿပီး ကုလားထိုင္ထိုးေပးလိုက္ေတာ့ ပထမေတာ့ သူ႔သား မဟုတ္ဘူးလို႔ ရွင္းျပမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဖိုးႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူ႔သားကို အနားမွာ ရွိေနေစခ်င္တယ္လို႔ ထင္လိုက္တယ္။ သူ႔သားကလဲ အခ်ိန္မီ လာႏိုင္ပံု မျမင္မိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ သူ႔သားကိုယ္စား ေနရာဝင္ယူေပးလိုက္တာပါ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဖိုးႀကီးဟာ ေနာက္ဆံုး အသက္ထြက္ခ်ိန္မွာ ျပံဳးေနတာကို က်ြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္ရပါတယ္"

သင္ေရာ အကူအညီလိုေနသူကို သူ့လို လူသားခ်င္းစာနာစိတ္နဲ႔ ကူညီႏိုင္ပါ့မလား။

Writer- ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ

Credit: ေက်ာက္သင္ပုန္း

စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ ပညာ ဗဟုသုတ တုိးပြားႏုိင္ၾကပါေစ ...

ကြ်န္ေတာ္သိ၊ကြ်န္ေတာ္တတ္၍ ေရးသားျခင္းမဟုတ္ပါခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေလ့လာမိသမွ်ကို စာဖတ္သူမ်ားျပန္လည္ေလ့လာမိေစရန္ ျပန္လည္မွ်ေဝျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ပို႕စ္တစ္ခုခ်င္းစီအတြက္ မူရင္းေရးသားသူမ်ားကို အထူးေက်းဇူးဥပကာရတင္ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေအာင္ျမင့္ျမတ္(Myanmar Youths) Ph-09256480246