သူၾကြယ္သူေဌးစစ္စစ္

အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ ျမစ္ကမ္းနေဘးမွာ အေညာင္းေျပ
လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ တစ္ေန႔မွာေပါ့။ အဘိုးအိုဟာ ျမစ္ကမ္းနဖူးေပၚမွာ
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔
သြားဆံုမိတယ္။
လူငယ္က သက္ျပင္းေတြခ် ညည္းတြားလို႔။
မ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခုလံုးလည္း ရြာေတာ့မယ့္မိုးလို အံု႔မွိဳင္းလို႔။
အဘိုးအိုက ေမးလိုက္တယ္။
“ ကေလး.. မင္းဘာျဖစ္ေနတာလည္းကြ.. ေဟ…
မ်က္ႏွာႀကီးက သုန္မွဳန္လို႔ပါလား ” လို႔ အဘိုးအိုက လူငယ္ကို
ဂရုတစိုက္နဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။ လူငယ္က အဘိုးအိုကို ၾကည့္ၿပီး
သက္ျပင္းခ်ကာ ေျပာလိုက္တယ္။
“ကြၽန္ေတာ္က မြဲလိုက္တာမွ ဖြတ္ကဘိုးေအ ေခၚရ
ေလာက္ေအာင္ကို မြဲတယ္ဗ်ာ၊ ေနစရာ အိမ္လည္းမရွိ၊ သားမယား
ဆိုတာကေတာ့ ေ၀လာေ၀း၊ အလုပ္ကလည္း မရွိေတာ့ ၀င္ေငြမရွိ၊
ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္နဲ႔၊ ေရေသာက္ ဘိုက္ေမွာက္ အိပ္ရတဲ့
ေန႔ေတြ မေရတြက္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ၊ အဖိုးရယ္ ဒီလို လူတစ္ေယာက္ရဲ႕
မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးအရယ္ဆိုတာ ရွိႏိုင္ပါ့ဦးမလားဗ်ာ ”
..လို႔ စိတ္ပ်က္တဲ့ ေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီေတာ့ အဘိုးအိုက ျပံဳးရယ္ၿပီး..
“မင္းက တကယ့္ငတံုး အရူးဘဲကြ..ေဟ၊ တကယ္ဆိုရင္ မင္းဒီလိုမ်ဳိး
မၿငီးျငဴေနသင့္ဘူး၊ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ မင္းဟာ အခုအခ်ိန္ထိကို
သန္းၾကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေသးလို႔ ဘဲကြ ”
လူငယ္လည္း အဘိုးအို စကားေၾကာင့္ တအံ့တၾသ ျဖစ္မိၿပီး
” ဘာလို႔လဲအဘိုးရ..၊ အဘိုးစကားကို ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ဘူး ”
လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
“ ေအးေလကြာ၊ မင္းဟာ အခုအခ်ိန္အထိ သန္းၾကြယ္
သူေဌးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေသးတယ္.. မင္းမသိဘူးလား ”
လို႔ အဘိုးအိုက ပေဟ႒ိဆန္ဆန္ ထပ္ၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ဒီေတာ့
လူငယ္က
“ သန္းၾကြယ္သူေဌး ဟုတ္လားအဘိုး..၊ ကြၽန္ေတာ့္လိုေကာင္ ငမြဲကို
အဘိုးက ေလွာင္ေနတာလားဗ်ာ ”
လို႔ ၀မ္းနည္းေလသံနဲ႕ ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားမယ္ လုပ္ေတာ့့
အဘိုးက..
“မင္းကို ငါ ဘယ္ေလွာင္ရက္ပါ့မလဲကြယ္၊ ကဲ… မင္းကို ေမးခြန္း
ေလးငါးေျခာက္ခြန္းေလာက္ ေမးပါရေစ ေျဖၾကည့္စမ္းပါဦး ”
အဘိုးအိုက ဒီလိုလည္း ေျပာလိုက္ေရာ လူငယ္လည္း
စိတ္၀င္စားလာတာေပါ့။
“ ဘယ္လို ေမးခြန္းမ်ားလည္းခင္ဗ်ာ၊ ေမးပါ…
ကြၽန္ေတာ္ အမွန္အတိုင္း ေျဖဆိုပါ့မယ္ ”
အဘိုးက သူ႔ေမးခြန္းကို စတင္လိုက္တယ္။
“ မင္းရဲ႕ ပ်ဳိရြယ္မွဳကို ငါ ေငြႏွစ္သိန္း ေပးၿပီး၀ယ္မယ္၊
မင္းငါ့ထက္ေတာ့ ပိုအိုသြားမွာေပါ့ကြာ၊ မင္းေရာင္းဖို႔
သေဘာတူမလား ”လူငယ္က ေခါင္းခါၿပီး
“ ဟာ.. အဘိုးကလည္း ကၽြန္ေတာ္ အသက္မႀကီးခ်င္ေသးပါဘူး၊
သေဘာမတူဘူးဗ်ာ ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
“ ဒါဆို ငါ ေနာက္ထပ္ ေငြႏွစ္သိန္း တိုးၿပီးေတာ့ေပးမယ္၊ မင္းရဲ႕
က်န္းမာသန္စြမ္းမွဳေတြကို ငါ့ကို ေရာင္းစမ္းကြာ၊ မင္း သေဘာတူမ
လား ”
“ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမတူႏိုင္ဘူးအဘိုး၊
ကၽြန္ေတာ္က သာမန္ဖ်ားနာတဲ့ ဒဏ္ကိုေတာင္ ခံခ်င္တဲ့သူမ
ဟုတ္ဘူး” လို႔ဆိုၿပီး လူငယ္က ခါးခါးသီးသီး ျငင္းလိုက္တယ္။
“ ကဲ.. ဒါဆို ငါမင္းကို ေနာက္ထပ္ ႏွစ္သိန္းတိုးေပးမယ္ကြာ၊
မင္းရဲ႕ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ မ်က္ႏွာေလးကို ငါ၀ယ္ယူမယ္၊
မင္းကေတာ့ ငါ့လိုအေရတြန္႔မ်က္ႏွာနဲ႔ အၾကည့္ရေတာ့
ဆိုးသြားမွာေပါ့၊ သေဘာတူလိုက္စမ္းပါကြာ ” လို႔ေျပာေတာ့
လူငယ္က
“ ဒါေတာ့ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ လံုး၀ သေဘာမတူႏိုင္ဘူး
အဘိုး၊ ကၽြန္ေတာ္က ေယာက်ာ္းပီသတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရုပ္ရည္ကို
အဘိုးလိုအရြယ္ ဘယ္အျဖစ္ခံႏိုင္ပါ့မလဲ ”
လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
“ အင္း.. ဒါဆိုရင္လဲ ေနာက္ထပ္ႏွစ္သိန္း တိုးေပးမယ္၊ မင္းေခါင္း
ထဲက လတ္ဆတ္တဲ့ မွတ္ဥာဏ္ေတြကို ငါ၀ယ္ယူခ်င္တယ္ကြာ၊
ဘယ့္ႏွယ့္လဲ” လိုေျပာေတာ့ လူငယ္လည္း ေတာ္ေတာ္
ေဒါကန္သြားၿပီး “အဲ့ဒါ ငတံုးေတြကမွ ေရာင္းမွာဗ်”
လိုေျပာၿပီး လွည့္ထြက္ သြားမလို႔လည္းလုပ္ေရာ အဘိုးအိုက…
“ခဏေလး ေနပါဦးကြယ္၊ ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းေလးေတာ့ ေျဖသြား
လိုက္ပါဦး၊ မင္းကို ေနာက္ထပ္ ႏွစ္သိန္း ထပ္တိုးေပးမယ္၊
မင္းလူေတြကို သတ္ေပးရမယ္၊ အိမ္ေတြကို မီးတင္ရွဳိ႕ေပးရမယ္၊
မင္းရဲ႕ စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းကို ၀ယ္ယူတဲ့ သေဘာေပါ့၊
ဘယ္ႏွယ့္လဲ.. မင္းသေဘာတူလား”
လို႔ ေျပာျပန္တယ္။ဒီေတာ့ လူငယ္က
“ ဘုရား… ဘုရား.. ဒီလို အကုသိုလ္ အလုပ္မ်ဳိးကို မာန္နတ္ဘဲ
လုပ္မွာဗ် ” လို႔ ေဒါသတႀကီး ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီေတာ့မွ အဘိုးအိုက ျပံဳးၿပီး ရွင္းျပေလတယ္။
” ေအးကြယ္.. ေကာင္းပါၿပီ၊ ေစာေစာက မင္းကို အဘိုး ဆယ္သိန္း
ေစ်းေပးၿပီး ၀ယ္ေပမယ့္ မင္းခႏၶာကိုယ္ထဲက ဘယ္အရာမွ
မရခဲ့ဘူးေနာ္၊ မင္း စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ မင္းဟာ တစ္သန္းၾကြယ္၀တဲ့
သူေဌးမဟုတ္ဘူးလား၊ အဲ့ဒါမွ မဟုတ္ရင္ဘာလည္းကြဲ႔၊ ေျပာစမ္းပါဦး
”
အဘိုးအို စကားၾကားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ လူငယ္ဟာ ခ်က္ခ်င္းဘဲ
အသိဥာဏ္ထဲ လင္းခနဲ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ သြန္သင္ ဆံုးမ
လမ္းျပေပးတဲ့ အဘိုးအိုကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး ခ်က္ျခင္း
ေနရာမွာပဲ ထိုင္ကန္ေတာ့ကာ ႏွဳတ္ဆက္ထြက္ခြာ သြားေတာ့တယ္။
အဘိုးအိုက ယံုၾကည္မႈရွိစြာ ၿပံဳးေနမိလိုက္တယ္။
သည္လူငယ္ေလးဟာ ေနာင္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်
ၿငီးတြားျခင္း မရွိေတာ့ဘဲ ျပံဳးျပံဳးရယ္ရယ္နဲ႔ ဘ၀တိုးတက္ဖို႔အတြက္
လမ္းေၾကာင္းအသစ္ေတြ ရွာေဖြေနတဲ့သူ ျဖစ္လာေတာ့မယ္ဆိုတာကို
အဘိုးအို ယံုၾကည္ထားမိၿပီေလ။တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ရဲ႕
တန္ဖိုးအစစ္အမွန္ဟာ ဥစၥာဓနေတြ မဟုတ္ပါဘူး။
ႏုပ်ဳိက်န္းမာတဲ့ အရြယ္မွာ စိတ္ပ်က္အားငယ္ ေနစရာမလိုဘဲ
အားမာန္အျပည့္နဲ႕ ၾကဳိးစားဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မွဳရဖို႔ဆိုတာ
ဆိုတာ ၾကဳိးစားမွဳက၆၀%၊ ပံ့ပိုးမွဳက ၂၀%၊ ကံတရားက
၂၀%ေလာက္နဲ႔ပဲ ကြၽန္မက အခ်ဳိးခ်ခ်င္ပါတယ္္။
ပံ့ပိုးမွဳ၂၀%မရႏိုင္ရင္ ၾကိဳးစားမွဳကို ၈၀%ေလာက္ ရွိေအာင္ ျဖည့္ယူရ
ပါမယ္္။ ပ့ံပိုးမွဳေရာ၊ ကံတရားေရာ မရခဲ့ရင္ေရာ ဘာလို႔ ကြၽန္မတို႔
၁၀၀% ႀကိဳးစားအားထုတ္လို႔ မရႏိုင္ရမွာလဲ။
ကြၽန္မတို႔မွာ ေျခလက္အဂၤါၤေတြ အစံုအလင္ရွိတယ္။ က်န္းမာ
သန္စြမ္းတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကတယ္။
ထိုက္သင့္တဲ့ ဥာဏ္ပညာေတြလည္း ရွိေနတယ္။
လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ ရွိေနတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳ
အျပည့္ရွိရင္ အလုပ္တစ္ခုဟာ မလုပ္ခင္ကကို တစ္၀က္ၿပိီး ေျမာက္ေန
သလိုဘဲ ကြၽန္မခံစားရတယ္။ ဒါဆို ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကို
ဘာလို႔ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ရမွာလဲ။
စိတ္ပ်က္ အားငယ္စရာမလိုဘဲ ဘ၀ကို ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရမွာေပါ့။
ၾကဳိးစားမွဳ႕ အားထုတ္မွဳကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အရွိန္မရပ္သင့္ဘူးလို႔
ထင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေငြေၾကးတန္ဘိုးနဲ႔ ၀ယ္ယူလို႔ မရႏိုင္တဲ့
က်န္းမာေရး၊ ႏုပ်ဳိမွဳနဲ႔ ဥာဏ္ပညာေတြသာ ဘ၀အတြက္
အမွန္တကယ္လိုအပ္တဲ့ တန္ဖိုးအစစ္အမွန္ေတြဆိုတာ ကၽြန္မတို႔
သတိခ်ပ္သင့္တယ္။ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္တည္းၾကပါေစ။
Credit: Mya Thway Ni
ေအာင္ျမင့္ျမတ္(ျမန္မာလူငယါ)