မေသနိုင္တဲ႕ေမတၲာ

ကၽြန္မအသက္ (၁၄) ႏွစ္တုန္းက ေဆး႐ံုတက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေနမေကာင္းတာထက္ ပိုျပီးသတိထား မိတာက ေမေမဟာ ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ၁၀ ႏွစ္ေလာက္အိုစာသြားတာကိုပါပဲ။ ကၽြန္မ ကင္ဆာျဖစ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ေမေမ အခုလို ႐ုတ္တရက္အိုသြားေအာင္အထိ စိတ္ညစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒါဟာ အေတာ္ျပင္းထန္တဲ့ ကင္ဆာျဖစ္မယ္လို႕ကၽြန္မေတြးမိတယ္။ ေမေမ့ဘ၀မွာ အခက္အခဲေတြအမ်ားၾကီးၾကံဳခဲ့ရေပမဲ့ အခုေလာက္ စိတ္ပင္ပန္းေနတာ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး။ ေမေမဟာ အခုေတာ့ သူ႕ရဲ႕အငယ္ဆံုးသမီးေလး ကင္ဆာနဲ႕ ေသေတာ့ မွာကို ထိုင္ၾကည့္ေနရရွာတယ္။

ေမေမ့ကို ဆရာ၀န္က အခန္းျပင္ေခၚသြားေတာ့ မွန္ေပါက္ေလးကေန ကၽြန္မေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္က တစ္ခုခုေျပာျပီးေနာက္မွာ ေမေမဟာ ယိုင္လဲမတတ္ျဖစ္သြားျပီး မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာတယ္။ သူေခါင္းညိတ္ျပျပီး ဆရာ၀န္နဲ႕အတူ အခန္းထဲ၀င္လာတယ္။ သူ ကၽြန္မ သိသင့္တာကို ေျပာျပခ်င္ေပမဲ့ ေျပာျပဖို႕အင္အားမရွိေတာ့သလိုနဲ႕ ဆရာ၀န္ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္က ကၽြန္မတကိုယ္လံုး ကင္ဆာက်ိတ္ေတြ ျပည့္ေနျပီး အျမန္ကုသဖို႕လိုေနျပီတဲ့၊ နာက်င္မႈေတြခံစားရမယ္၊ ဆံပင္ေတြကၽြတ္ကုန္မယ္၊ အရမ္းကို ပိန္သြား မယ္လို႕ ေျပာျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာက္ကင္းဖို႕ေတာ့ အာမမခံႏုိင္ဘူး ဆိုတာလည္း ထည့္ေျပာျပတယ္။

ကၽြန္မမ်က္စိမွိတ္ျပီး အိပ္မက္ပဲျဖစ္ပါေစလို႕ဆုေတာင္းမိေပမဲ့ မ်က္စိျပန္ပြင့္လာေတာ့ ေမေမက ကၽြန္မလက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ျပီး “ေမေမတို႕ တူတူေက်ာ္ျဖတ္ၾကမယ္လို႕” ေျပာေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ေမေမဟာ ေန႕တိုင္း ေဆး႐ံုမွာပဲ လာေနတယ္။ အိမ္ျပန္သြားလည္း ခဏပဲ။ ေဆး႐ံုခန္းထဲမွာ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာျဖစ္ပဲ တူတူထိုင္ေနမိၾက တာလည္းရွိေပမဲ့ ေမေမဟာ ကၽြန္မကို အထီးက်န္ခံစားခ်က္ကိုေျပေပ်ာက္ေစျပီး အင္အားေတြေလ်ာ့မသြားေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။

သံုးပတ္အၾကာမွာ ေဆး႐ံုက ဆင္းရတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တျခားေမာင္ႏွမေတြၾကား ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ ေနသားက်သြားျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ အရင္ထက္ပိန္လာတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြက အိမ္မွာပဲ အနားယူရင္း ေသေန႕ကုိေစာင့္ဖို႕ျပန္ခိုင္းလိုက္တာ ေသခ်ာသြားခဲ့ျပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မထက္ ေမေမက ပိုပိန္လာသလို ခံစားရတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ လုပ္စရာရွိတာ အားလံုးကို မျငီးမျငဴလုပ္ေပးတယ္။ ကၽြန္မတို႕အားလံုး မသိစိတ္ကေန တိတ္တဆိတ္သေဘာတူထားသလိုပဲ ေသတယ္ ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ကင္ဆာ ဆိုတဲ့ စကားကို လံုး၀မေျပာၾကဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ထမင္းေတာင္ကိုယ့္ဘာသာ ယူမစားႏုိင္ေအာင္ အားနည္းလာေတာ့ ေမေမက ထမင္းခြံ႔တယ္။ ထမင္းခြံေကၽြးေနတဲ့ေမေမ့ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မအရမ္းသိခ်င္ေနတာကို ေမးလိုက္မိတယ္။ “ေမေမ သမီး ေသမွာလားဟင္”။ ေမေမဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္သြားျပီး လက္ထဲက ပန္းကန္ေတာင္ လြတ္က်သြားတယ္။ မ်က္ရည္ေတြဒလေဟာထြက္လာျပီး အသံမထြက္ပဲ အံကိုၾကိတ္ထားတယ္။ ကၽြန္မသူ႕ကိုဘယ္လိုပဲေခ်ာ့ေခ်ာ့ သူငိုတာမရပ္ဘူး။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ ငိုတာရပ္သြားျပီး “ငါ့ကေလးေလး ဘယ္ေတာ့မွမေသဘူး၊ၾကားလား။ ေနာက္တစ္္ခါ အဲလိုေျပာတာ လံုး၀မၾကား ခ်င္ဘူး၊နားလည္လား” ဆိုျပီး ေဒါနဲ႕ေမာနဲ႕ေျပာခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္မ အေမေျပာတာယံုခဲ့တယ္။
ဆရာ၀န္က ဘာေျပာေျပာ အေမေျပာတာပဲယံုတယ္။

မၾကာခင္မွာ ကၽြန္မ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ႏုိင္လာတယ္။ သူ ကၽြန္မရဲ႕လြယ္အိတ္ကိုလြယ္ျပီး ေက်ာင္းလိုက္ပို႕ တယ္။ ဆံပင္တုစြပ္ထားျပီးပိန္ကပ္ေနတဲ့ကၽြန္မကို သူမ်ားေတြေငးၾကည့္တိုင္း ေမေမက တည္တည္တင္းတင္း နဲ႕ ကၽြန္မကို ၾကည့္တယ္။ ဒါဟာ ဘာမွမဟုတ္ဘူး ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဘူးလို႕ ေမေမက အမူအရာနဲ႕ျပေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မထက္ေတာင္ ပိန္ေနတဲ့ေမေမ့မွာ ဘာလို႕မ်ား ဒီလိုအင္အားေတြရွိေနပါလိမ့္လို႕ ကၽြန္မေတြးေနမိတယ္။ ေမေမရွိေနသေရြ႕ ကၽြန္မ တစ္ခါမွ အားမငယ္မိဘူး။ ကင္ဆာဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္မ မေၾကာက္ဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ တစ္ႏွစ္ၾကာျပီးေနာက္မွာ ဆရာ၀န္ဆီသြားခဲ့ၾကတယ္။ ရလဒ္က ဘာမွန္းမသိေပမဲ့ စိတ္က ၾကံ့ခိုင္ေအးခ်မ္းေနခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္က ကၽြန္မရဲ႕ ကင္ဆာက်ိတ္ေတြ က်ံဳ႕ကုန္ျပီး ျပန္ေကာင္းလာျပီဆိုတာကို ေျပာျပခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မေရာ ေမေမပါ ငိုမေနခဲ့ၾကပါဘူး။ ကၽြန္မ မေသဘူးဆိုတာ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး အေစာၾကီးကတည္းက ယံုၾကည္ေနျပီးသားမို႕လို႕ပါပဲ။ ေမေမရွိေနသေရြ႕ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ မေသဘူး။

Ref – Chicken for Every Mom
Credit: Original Writer

ကြ်န္ေတာ္သိ၊ကြ်န္ေတာ္တတ္၍ ေရးသားျခင္းမဟုတ္ပါခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေလ့လာမိသမွ်ကို စာဖတ္သူမ်ားျပန္လည္ေလ့လာမိေစရန္ ျပန္လည္မွ်ေဝျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ပို႕စ္တစ္ခုခ်င္းစီအတြက္ မူရင္းေရးသားသူမ်ားကို အထူးေက်းဇူးဥပကာရတင္ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေအာင္ျမင့္ျမတ္(Myanmar Youths) Ph-09256480246