သားသမီးထုအ​ေပၚမိဘမ်ား၏အနာဂတ္​ရင္​းႏွီးျမႇဳပ္​ႏွံမႈ

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ (ေတာင္ႀကီး)

ျမန္မာႏုိင္ငံအေၾကာင္း အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမက မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ သတင္းကို ၾကားမိတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ဟာဝမ္းသာရသလုိဝမ္းလည္းနည္းရတယ္။ သူတို႔တေတြ တိုးတက္ခ်မ္းသာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာၾကည္ႏူးမိတယ္။ သူတို႔သားသမီးေတြရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ အားတက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုန္သည္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အသက္ေမြးခ့ဲတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က အခုလုိေခတၱအေမရိကားမွာ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန ေတာ့ သံုးေငြနဲ႔ရေငြကို ကုိယ့္လုပ္အားနဲ႔ အားလပ္ခ်ိန္တုိ႔ကို အလုပ္လုပ္တဲ့ ကုမၸဏီမွာအေပါင္ထားရ သလိုျဖစ္ေနတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သံုးေငြမ်ားသြားသလား၊ လကုန္မွဆပ္။ အေၾကြးမ်ားေနလား၊ ခရက္ဒစ္ကဒ္ ထုတ္သံုး။ ျမန္မာ ႏုိင္ငံကလုိ ပုိက္ဆံပါမွ သံုးရသလို မဟုတ္ေတာ့ ဘာဝယ္ဝယ္ ပလတ္စတစ္ကဒ္ျပားဆြဲ ... ဒီလို Paycheck to Paycheck ဘဝထဲ ၾကပ္တည္းစြာ မေရာက္႐ံုတစ္မယ္မုိ႔ သက္သာတယ္ လို႔ ဆုိရပါမယ္။ တခ်ဳိ႕မ်ားဆုိ ေဒၚလာ (၄ဝဝ) ေလာက္ လွည့္သံုးရဖို႔အေရး တစ္လ (၂ဝ%) ေပးရတဲ့ အျမတ္ႀကီးစားေငြတုိး ကုမၸဏီကေန ေငြေခ်းၾက၊ ျပန္မဆပ္ႏုိင္ေတာ့ ေငြေတာင္းစာေတြကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ၊ အေစာင္ေစာင္လာတဲ့ စာေတြကေနတစ္ဆင့္ ေနာက္ဆံုး အေရးယူပါမယ္၊ နာမည္ပ်က္စာရင္းသြင္းပါမယ္ဆုိတဲ့ စာေတြဆက္တုိက္လာစတဲ့ မရွိစုရွိစုဘဝထဲကို ကြၽန္ေတာ္ မသက္ဆင္းရတာ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။

ဒီဘက္ႏုိင္ငံကုိ မလာခင္တုန္းက ကိုညီညီ (ေတာင္ႀကီး) ဆိုတာ ကုန္သည္ေလာကမွာ နာမည္တစ္လံုးနဲ႔ေပါ့။ အခုအခိ်န္နဲ႔ေတာ့ ဆီနဲ႔ေရလို ကြာသြားၿပီထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ၿပိဳင္ဘက္၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ ဘက္၊ အားကိုးေဖာ္ကုမၸဏီမ်ားဟာ အခုဆိုရင္ တိုက္ဆို ဘယ္ႏွလံုး၊ ကုမၸဏီဆိုရင္ ဘယ္ကုမၸဏီကုိ ေမးတာလဲ၊ တိုက္ခန္းဆိုရင္လည္း ဘယ္ေနရာမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ ဆုိင္ခန္းလဲလို႔ ခြဲခြဲျခားျခား ေမးယူရေလာက္ေအာင္ တိုးတက္ႀကီးပြားလာၾကတယ္။ 

တစ္ဖက္ကေန ျပန္ေတြးၾကည့္တဲ့အခါ ...

သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြ ေသးေသးေလးကေန ေကာလိပ္ေက်ာင္းအထိ ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းထားၾကတယ္။ ဝင္ဒါမီယာထဲက အဂၤလိပ္ေက်ာင္းဆို တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ (၁၇ဝဝဝ) ေပးရတယ္လို႔ ဆုိေလတယ္။ အိမ္ အတြက္ ကားသမား ငွားထားတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းပုိ႔ရင္ ကားလမ္းပိတ္တာနဲ႔တင္ လမ္းမွာအခ်ိန္ကုန္ၿပီး အလုပ္လုပ္ လို႔ မရလုိ႔ဆိုတာ သိရတယ္။ ကားသမားလခက (၂၅ဝဝဝဝ) တဲ့ေလ။ ဒါေတာင္ ေစ်းသက္သာၿပီး ကိုယ္က်င့္စာရိတၱေကာင္းလြန္းလို႔ လူေကာင္း ရထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ တစ္ဖန္ ဒီကားသမား အလုပ္မဆင္းခဲ့ရင္ အရန္အေနနဲ႔ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ထပ္ငွားထားရျပန္တယ္ ... တစ္လ (၁၅ဝဝဝဝ) က်ပ္ေပးရတဲ့ စာတတ္ေပတတ္ ေခတ္လူငယ္ေလးေပါ႕။

ဆိုင္အလုပ္နဲ႔ အိမ္၊ အိမ္နဲ႔ ကေလးေက်ာင္း၊ မနက္နဲ႔ ညၾကားမွာ ထမင္းဆိုတာ ဘယ္ခ်က္စားႏုိင္ပါ့မလဲလုိ႔လည္း ညည္းသံၾကားရတယ္။ ဒါနဲ႔ ညပိုင္းထြက္စားျပန္ေတာ့ လမ္းေတြက ကားမရွင္းေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ ညပိုင္းမွာ ကုန္သည္ကုိယ္တုိင္ အခ်ိန္ထပ္ကုန္ရျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကားေပၚမွာ ကုန္ရတဲ့အခ်ိန္ဟာ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့ ဘူး။ မိသားစုတစ္ခုလံုးရဲ႕ အခ်ိန္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ 

ဒါနဲ႔ စားၿပီးေသာက္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္၊ ကိုယ္လက္သန္႔စင္၊ တီဗီၾကည့္ဖုိ႔ ဧည့္ခန္းမွာထုိင္ရင္ ညအိပ္ခ်ိန္နဲ႔ ကပ္လာေနၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ သူတုိ႔ ျဖတ္သန္းရတာက ကြၽန္ေတာ္ အေမရိကားမွာတစ္ရက္ (၈) နာရီဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ ဘဝကမွ အားလပ္ခ်ိန္ရွိဦးမယ္ ... သူတို႔က အခ်ိန္ျပည့္ ဥစၥာ ေစာင့္အလုပ္သမားလို႔ ေျပာၾကတယ္။

ရန္ကုန္မွာ က်က်နန အိမ္တစ္လံုးပုိင္ဖို႔ဆိုရင္ သိန္းကုိေသာင္းနဲ႔ခ်ီ မေပးရင္မရေတာ့ ရင္းႏွီးလုပ္ကိုင္စားစရာ ေငြခ်န္ရေသးလို႔ မဝယ္ႏုိင္ေသး ဘူးလို႔လည္း သိရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းလုပ္ရင္းေငြကိုရွာ၊ ကေလးရဲ႕ ပညာေရးကုိ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံ၊ သြားေရးလာေရး - Commute အရ ကားလမ္းေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္နဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံက ဘဝကို ျပန္လည္မတမ္းတစမ္းပါနဲ႔လို႔ ေျပာျပတဲ့ မိတ္ေဆြကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ ခ်မ္းသာေပမယ့္ ျမန္မာ သားသမီးေတြကုိ ႏုိင္ငံတကာအျမင္ရရွိဖို႔ ေတာင္ပံတပ္ေပးေနရတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ဒုကၡနဲ႔ ကုန္က်စရိတ္ကုိ ရိပ္စား မိတယ္။

ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ''မင္းတို႔ ပုိက္ဆံရွိတာက ေၾကာက္စရာႀကီး ... ျမန္မာႏုိင္ငံက လူေတြခ်မ္းသာတာကမွ တကယ္ခ်မ္းသာတာ'' လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ဘဝင္မက်ဘူး။ ''မဟုတ္ဘူးေလ ... မင္းက အေမရိကားမွာ ဝန္ထမ္းျဖစ္ေနရေပမယ့္ သားသမီးေတြကို ကမၻာ့အဆင့္ပညာေရး ႏုိ႔ရည္ေသာက္စုိ႔ခြင့္ေပးထားၿပီးၿပီ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ သူတို႔ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ငါတို႔က ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ႐ုန္းကန္ေနရတုန္း ... မင္းက ေအးေအး ေဆးေဆး ျဖစ္ေနၿပီ'' လို႔ ရယ္သြမ္းၿပီး ေျပာပါေတာ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြတို႔ရဲ႕ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်ီးေျမႇာက္ - Appreciate လုပ္ေနတာက ဘယ္သူမွန္သလဲဆိုတာ အခ်ိန္ တစ္ခုေရာက္ရင္ အဆံုးအျဖတ္ ေပးသြားမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူဆိုတာ ကိုယ္မရတာကိုမွ ေကာင္းတယ္ လုိ႔ထင္ေနတတ္တဲ့ ေလာဘမသတ္ႏုိင္တဲ့ ေမာဟသတၱဝါ မဟုတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္င့ံအျပင္ ထြက္ခြင့္မရသူက အေမရိကားေရာက္ေနသူကို သူတုိ႔ဘဝက ေကာင္းလိုက္ တာလို႔ ထင္ျမင္ၾကတယ္။ ဒီဘက္ျခမ္းႏုိင္ငံမွာ ႐ုန္းကန္ေနရသူက ျမန္မာႏုိင္ငံျပန္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္။ လူ႔အလုိ နတ္မလုိက္ႏုိင္ေပမယ့္ အခ်ိန္ကကုစားဖို႔ ေစာင့္ ေနပါလိမ့္မယ္။

တစ္ဆက္တည္း ကြၽန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္တယ္။ ေတြးၾကည့္တယ္ဆိုတာထက္ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ ေတြ႕ဆုိတာက ပိုမွန္ပါတယ္။ ကေလးငယ္တက္ရတဲ့ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ေဆာက္ဖို႔ မိဘေတြနားက ေဒၚလာ (၅ဝဝဝ) ထပ္တိုး ေကာက္ရဦးမွာတဲ့ေလ။ ဒီေငြေတြက မ်ားလိုက္တာ။ 

ဆိုလိုတာက မိတ္ေဆြရဲ႕ ကေလးအဂၤလိပ္ ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္ၿပီးဖို႔ မိဘရဲ႕အစားအေသာက္၊ ေက်ာင္းပို႔၊ ကား၊ ဝန္ထမ္း၊ အခ်ိန္စတဲ့ အား ထုတ္မႈေတြ မပါေသးဘူး ... တစ္လကို ေဒၚလာ (၁၉ဝဝ) ေလာက္ ကုန္ေနတယ္။ အမွန္က ဒီလိုအေျခခံပညာေရး - Government Education  ဟာ အေမရိကားမွာ (၁၂) တန္းအထိ အခမဲ့ေလ။ ဒါဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ အေျဖ ပိုမွန္ေနမလဲ၊

တစ္ဆက္တည္းမွာ ကုန္သည္မိဘေတြက တတ္ႏုိင္လို႔ သားသမီးကို အေမရိကားေက်ာင္းပို႔၊ ဘြဲ႕ရ။ စကၤာပူ ပိုလီတက္ကနစ္ေက်ာင္းထား၊ ဘြဲ႕ရ။ ဘုရားလည္းဖူး လိပ္ဥလည္းတူးရင္းေက်ာင္းၿပီးလို႔ အေမ့အိမ္ျပန္တဲ့အခါ အေမ့အတြက္ ေခြၽးမနဲ႔သားမက္တို႔ကုိ အပါေခၚလာလက္ေဆာင္ ေပးေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ေမြးရပ္ေျမျပန္ေရာက္ ေတာ့ တတ္ထားတဲ့ ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီပညာေရးနဲ႔ လုပ္စားဖို႔၊ ထူေထာင္ဖို႔ မျဖစ္လာဘဲ မိဘလက္ငုတ္ရင္း အလုပ္ကိုပဲ ျပန္ဝင္လုပ္ၾကတယ္။ 

ဒါဆိုရင္ သားသမီးေတြကို ျပည္ပပို႔ ပညာေတာ္သင္လႊတ္တာ တန္တယ္လို႔ ယူဆရမလား မသိေတာ့ပါဘူး။ အမွန္က မိဘက ဒီေလာက္ အကုန္အက်ခံ၊ အနစ္နာခံၿပီးကမၻာ့အျပင္ပို႔ၿပီး အတန္းပညာေတြ သင္ေပးခဲ့ရတာ သူတို႔က အနည္းဆံုး မိဘထက္သာတဲ့လုပ္ငန္းေတြ၊ Startup  ေတြ ထူေထာင္ႏုိင္ၿပီး ပညာနဲ႔လုပ္စားႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံ့ အက်ဳိးျပဳလူငယ္ထု အေနနဲ႔ ရပ္တည္ရမွာမဟုတ္လား၊

ေနာက္တစ္ခ်က္ေတြးစရာက မိတ္ေဆြရဲ႕ကေလးက အဲဒီအဂၤလိပ္ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ( ၁၂ တန္းၿပီးရင္လို႔ ေျပာတာျဖစ္လိမ့္မယ္) အေနာက္ႏုိင္ငံကို ေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္တဲ့။ ဒါဆိုမေဝးလွတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္အခုရင္ ဆိုင္ေနရတဲ့ နယ္ေဝးေျမကြာ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘဝကို မိတ္ေဆြတုိ႔လင္မယားက တစ္ကျပန္စ ရေတာ့မွာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို  ကြၽန္ေတာ္သာ က်န္းမာေရးေကာင္းေသးရင္ ကြၽန္ေတာ့္ သားနဲ႔သမီးတို႔ ေက်ာင္း ၿပီးလို႔ အလုပ္ခြင္မွာ အဆင္ေျပေနေလာက္ၿပီ။ သူ႔တုိ႔ဘဝသူတိ႔ု ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကေလာက္ၿပီ။

ဒါဆုိသူတုိ႔လို ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ႀကီးမယ့္ပြားမယ့္အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားတဲ့ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းမွာ သားသမီးအတြက္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံတာနဲ႔ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကုိ ပစ္ထားခဲ့ၿပီး အေမရိကားမွာ က်ရာဝန္ထမ္း အလုပ္နဲ႔ အသက္ဆက္ၿပီး သားသမီးေတြကို အဆင့္မီပညာေရးစနစ္ ေျပးလမ္းေပၚတင္ေပးေနတဲ့ ေတာသား ေလး ကြၽန္ေတာ့္ဘဝက ဘယ္သူမွန္ႏုိင္ပါသလဲ၊ ဘယ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္က မွန္ကန္တဲ့ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈျဖစ္ၿပီး ဘယ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ လက္ေတြ႕မဆန္ဘဲဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး အေလာင္းအစားျပဳမိေနသလဲဆိုတာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ စဥ္းစားမိတယ္။

လူဆိုတာ တစ္ေနရာတည္းမွာ အၿမဲမေနရသလို ကိုယ္ပုိင္ဆိုင္ခ်င္တာကိုလည္း အားလံုးအၿမဲအၿမံ မပိုင္ႏုိင္ ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေထာင္ျမင္တဲ့အခါရာကို စြန္႔သင့္စြန္႔ရလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ယူဆတယ္။ ဒါေပမဲ့့ အနာဂတ္မွာ ဘဝလွလွမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ရမယ့္ လူသားေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္ လုိလူအုိေတြပါဖို႔ ေသခ်ာမယ္လုိ႔ ေျပာလို႔ မရဘူး။ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္ေတြနဲ႔သာ အရာရာကို ဦးေဆာင္တဲ့ေခတ္ ျဖစ္လာၾကေတာ့မယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ ေခတၱအေမရိကားေရာက္ ေတာသားေလးကြၽန္ေတာ္ဟာ ေဒၚလာေငြမ်ားမ်ား မရွာႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔ေျပာသလို သားသမီးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံေနတယ္။ လူငယ္ေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ္အသိ ပညာျဖန္႔ေဝေနတယ္။ ေမြးေက်းဇူး အမိျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ မတတ္တစ္ေခါက္ ေဆာင္းပါး ဆက္ေရးေနပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္သိ၊ကြ်န္ေတာ္တတ္၍ ေရးသားျခင္းမဟုတ္ပါခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေလ့လာမိသမွ်ကို စာဖတ္သူမ်ားျပန္လည္ေလ့လာမိေစရန္ ျပန္လည္မွ်ေဝျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ပို႕စ္တစ္ခုခ်င္းစီအတြက္ မူရင္းေရးသားသူမ်ားကို အထူးေက်းဇူးဥပကာရတင္ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေအာင္ျမင့္ျမတ္(Myanmar Youths) Ph-09256480246