သူရဲေကာင္းရဲေမ သူရမခ်စ္ပုိ (သို႔) တစ္ဦးတည္း
ေသာ အမ်ိဳးသမီး သူရဘြဲ႕ရရွိသူ ထားဝယ္သူေလး သူရမခ်စ္ပို
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
မိုး႐ြာၿပီးစ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕က ေအးစိမ့္မႈ ပိုလာသည္။ မႏၲေလး -လာ႐ိႈးကားလမ္းမွသည္ ထုံးဘိုရပ္ ေ႐ႊျမင္းတင္ဘုရားႀကီး၏ အနီးက ေျမနီလမ္းကေလးေပၚ ေကြ႕ဝင္လာသည္။ ကိုက္ ၅၀၀ေက်ာ္ခန္႔ေရာက္ေသာ္...ေတြ႕ၿပီ။ တစ္လမ္းဝင္ တစ္လမ္းထြက္ လိုက္ရွာေနခဲ့ရေသာ ျမန္မာ့အမ်ဴ ိးသမီးသူရဲေကာင္း အိပ္စက္နားေနရာ။ စိမ္းညိဳ ႔ေသာ ဝါးပင္မ်ား အုပ္မိုးက်ေနေသာ အုတ္ဂူကေလးတစ္ခု၊ သံပန္းၿခံစည္း႐ိုးကေလး ကာရံထားသည္။
တစ္ဖက္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ အုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္၍ အုတ္ဂူေလးေပၚ အုပ္မိုးက်ေနေသာ ဝါးပင္မ်ားမွ ႐ြက္ေႂ ကြေတြဟာ သံပန္းၿခံစည္း႐ိုးကေလးအတြင္းက အနီးေရာင္ရင့္ရင့္ အုတ္ဂူေလးေဘးမွာ အထပ္လိုက္ျဖစ္ေနသည္။ ၿခံစည္း႐ိုးကို ေက်ာ္ခြၿပီး အမိႈက္ေတြ လွည္းၾကဳံးပစ္သည္။တစ္ခ်ိန္က ႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ဴ ိးအတြက္ သူမစြမ္းေဆာင္ခဲ့ပုံေတြက စာေတြ႕နဲ႔တင္ ၾကက္သီးထစရာေကာင္ပါလားဟု ေတြးမိၿပီး တေလးတစားျဖင့္ နာမည္ကေလး ေရ႐ြတ္မိသည္။
" သူရ မခ်စ္ပို " တဲ့။
ရဲေရးေရာက္ေသာ္၊ ႐ြံ႕ေၾကာက္မဲ့တြန္
ႏုိင္ငံဝန္၌၊ ဂုမၼဏ္ ယကၡ
နာဂျခေသၤ့၊ ရင္ဆိုင္ေတြ႕လည္း
ခြာ၍မတြန္႔၊ အသက္စြန္႔ေလာ့။ ။
ရဲဝံ့အားမာန္ျပည့္ေသာ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ ဂမၻီသာရပ်ဴ ိ႕မွ စာပိုဒ္ကေလးကို
ေရးထိုးထားေသာ အုတ္ဂူနီေလး။ေရးထိုးထားေသာ စာႏွင့္ " သူရ မခ်စ္ပို " ဆိုတဲ့စကားက စိတ္ထဲစႏိုးစေနာင္
ျဖစ္ဖြယ္ရာပါ။
" သူရ " = ဟူေသာဘြဲ႕က ေတာ္႐ုံနဲ႔ ရရိွသည့္ ဘြဲ႕မဟုတ္ေပ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ တတိယအျမင့္ဆုံးေသာ စစ္ေရးစြမ္းရည္ဆု။ ႏုိင္ငံႏွင့္ လူမ်ဴ ိးအတြက္ အသက္ကို ပဓာနမထား ရဲစြမ္းသတၱိအျပည့္ျဖင့္ စြမ္းေဆာင္ျပဳခဲ့ေသာ သူရဲေကာင္း စစ္သည္မ်ားသာ ရရိွေလ့ရိွသည္။
" မခ်စ္ပို " = ကႏြဲ႕ကလ်ဆန္ဆန္ျဖင့္ ႏုနယ္ေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ အမည္နာမည္ လွလွကေလးပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္... မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ ႏွလုံးေသြးက သူရဲေကာင္းအာဇာနည္ ေယာက်ၤားတို႔ကဲ့သ႔ိုပင္ ရဲရဲနီေဆြးေသာ သမိုင္းတစ္ပုဒ္ကို ေရးထုတ္ႏုိင္ခဲ့ေသာအခါ " သူရ မခ်စ္ပို "ဟု ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပထမဆုံးေသာ အမ်ဴ ိးသမီး သူရဘြဲ႕ရရိွသူဟူ၍ ကဗၺည္ေမာ္ကြန္း တင္ခံရေလေတာ့သည္။
၁၉၄၉ ခုႏွစ္ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ရက္ေန႔။ KNDOတပ္ဖြဲ႕မ်ားသည္ ေမၿမိဳ႕(ျပင္ဦးလြင္)ကို အလစ္အငိုက္ စီးနင္းသိမ္းပိုက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ေမၿမိဳ ႔ရိွ အမွတ္ ( ၁ ) စစ္ေျမျပင္အင္ဂ်င္နီယာတပ္ခြဲ ( BE ) ႏွင့္
အမွတ္ ( ၂ ) စစ္ေျမျပင္ အင္ဂ်င္နီယာတပ္ခြဲတို႔မွ အရာရိွစစ္သည္ ဗိုလ္မွဴ းထင္ေပၚႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီးဘျဖဴ
တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္မႈျဖင့္ ရသမွ်ခဲယမ္းမ်ား သိမ္းဆည္းၿပီး လား႐ိႈးဘက္သို႔ဆုတ္ခြာသြားခဲ့ၾကသည္။ ဆုတ္ခြာသြားေသာ တပ္မ်ားသည္ လား႐ိႈး၌ျပန္လည္စုဖြဲ႕ၿပီး ေမၿမိဳ႕ကို ျပန္လည္ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။
ေရခ်မ္းအိုး႐ြာဘက္တြင္ တိမ္းေရွာင္ေနၾကေသာ BEတပ္မွ အရာရိွစစ္သည္မ်ားႏွင့္ က်န္တပ္ေပါင္းစုံမွ တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားလည္း BEတပ္တြင္ လာေရာက္စုေပါင္းခဲ့သည္။
ေဖေဖာ္ဝါရီ - ၂၄ ။
ေမၿမိဳ ႕ကို ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ရာ BE တပ္ကုန္း ( ယခု အင္ဂ်င္နီယာတပ္ ) ေနရာကို ျပန္လည္ရရိွၿပီး လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားကိုပါ သိမ္းဆည္းရရိွသည္။ ၿမိဳ႕တြင္း၌ ဆက္လက္ တိုက္ခိုက္ေသာ တပ္ဖြဲ႕မ်ားသည္လည္း ေမၿမိဳ ႔- လား႐ိႈး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၿမိဳ႕မ႐ုပ္ရွင္႐ုံအထိ သိမ္းပိုက္လိုက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ အင္ဂ်င္နီယာတပ္မွ ဦးေဆာင္ကာ ေမၿမိဳ႕ကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၄ ရက္ေန႔ကို "အင္ဂ်င္နီယာတပ္ဖြဲ႕ေန႔"အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းတင္ျခင္း ခံခဲ့ရေပသည္။ ေဖေဖာ္ဝါရီလ၂၄ရက္တြင္ ေျခကုတ္စခန္းမ်ားရရိွၿပီး ဆက္လက္ျဖစ္ပြားေသာ တိုက္ပြဲမ်ားမွာ ၿမိဳ ႔တြင္းတိုက္ပဲြ သဏၭာန္ျဖစ္သည္။
တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ေျခကုတ္စခန္းမ်ားကို အားျပဳၿပီး အဖြဲ႕ငယ္မ်ားလႊတ္ကာ အျပန္အလွန္ တိုက္ခိုက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲမွ ေလ့က်င့္မႈမရိွေသာ အရပ္သားမ်ားကလည္း ရရာလက္နက္ကိုင္စြဲၿပီး စစ္တပ္ႏွင့္ပူးေပါင္းကာ
တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကသည္။သို႔ေသာ္ သတင္းေထာက္လွမ္းမႈ အေရးတႀကီးလိုအပ္လ်က္ရိွသည္။ ရန္သူသည္ အမ် ိဳ းသားမ်ားကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္၍ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသာ အျပင္ထြက္ၿပီး ႏြားေက်ာင္း၊
ေစ် းေရာင္း/ ေစ်းဝယ္ျခင္းျပဳလုပ္ႏုိင္သည္။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ဴ ိးမွာ ခက္ခဲေသာ ကိစၥတစ္ခုရိွေနျပန္သည္။ ထိုအရာက ရန္သူ႔သတင္း ေထာက္လွမ္းေရးပင္ ျဖစ္သည္။ တပ္မေတာ္တြင္ အခက္ေတြ႕ေနစဥ္ အမ်ဴ ိးသမီး ထဲမွ မိမိသေဘာအေလ်ာက္ ရန္သူ႔သတင္းေထာက္လွမ္းရန္ တစ္ဦး ထြက္လာေလသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးက " မခ်စ္ပို " ဟုေခၚသည္။
သူမသည္ စင္စစ္ေမၿမိဳ႕သူမဟုတ္ပါ။ ၁၉၀၇ခုႏွစ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး"ထားဝယ္ "ၿမိဳ႕တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ထားဝယ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ သူမအသက္ ( ၂၀ ) အ႐ြယ္၊ ( ၁၉၄၇ ) တြင္ သူမ ေမာင္ေလးျဖစ္သူက ေမၿမိဳ႕ BEတပ္တြင္ ဝင္ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ထားဝယ္မွ ေမၿမိဳ ႔သို႔ လိုက္ရွာရင္း ေမၿမိဳ ႕ရိွ ဦးႂ ကြယ္ + ေဒၚပုတို႔အိမ္တြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း ေနျဖစ္သြားသည္။ ထ႔ိုေနာက္ ဦးႂ ကြယ္တို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ BE တပ္မွ တပ္ၾကပ္လွေမာင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳ လိုက္သည္။ တပ္ၾကပ္လွေမာင္မွာ စားေရးေသာက္ေရးတာဝန္ယူရေသာေၾကာင့္ "ထမင္းခ်က္လွေမာင္ " ဟုလူသိမ်ားသည္။
မခ်စ္ပိုသည္ ထားဝယ္သူပီပီစကားေျပာလွ်င္ အသံဝဲဝဲေလးျဖင့္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ အသားက မျဖဴ မညိဳ ၊ မ်က္ႏွာဝိုင္း၊ အရပ္က ၅ ေပ ၃ လက္မခန္႔ ရိွသည္။ စကားေျပာလွ်င္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာၿပီး လုပ္စရာကို ျပတ္သားစြာ
လုပ္ေဆာင္တက္သည္။ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူ တပ္ၾကပ္လွေမာင္သည္ ထမင္းခ်က္တာဝန္ ယူထားေသာ္လည္း အေျခအေနရ တိုက္ခိုက္ေရးဘက္တြင္ ပါသြားျပန္သည္။
ထိုစဥ္က အင္ဂ်င္နိယာတပ္ဖြဲ႕မ်ားက ေလ့က်င့္ေရးတပ္ကုန္းမွေန၍ ရန္သူအား ရင္ဆိုင္ထားရသည္။ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အဖြဲ႕ငယ္မ်ားျဖင့္ အျပန္အလွန္ သြားေရာက္ ပစ္ခတ္ၾကျခင္းမွ တစ္ေန႔တြင္ တပ္ၾကပ္လွေမာင္ ေသနက္မွန္၍ ဒဏ္ရာရလာခဲ့ေတာ့သည္။ တပ္ၾကပ္လွေမာင္ႏွင့္ ဒဏ္ရာရရဲေဘာ္မ်ားအား ၾကည့္ၿပီး မခ်စ္ပို မခံခ်င္စိတ္မ်ား မ်ဴ ိးခ်စ္စိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာၿပီး..." ငါ့ေယာက်ာ္းနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြကို မွန္ေအာင္ပစ္တဲ့ေကာင္ေတြကို ငါကိုယ္တိုင္ ျပန္ခ်မယ္ "မခ်စ္ပိုသည္ ေသြး႐ူးေသြးတန္းထေအာ္ တိုက္ပြဲဝင္သူ မဟုတ္ပါ။ နဂိုကတည္းက တည္ၿငိမ္ ျပတ္သားေသာသဘာဝရိွသည့္အေလ်ာက္ သူမနဲ႔ ကိုက္ညီမည့္ အလုပ္ကို ထ၍ လုပ္ကိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
" ကဲ... မခ်စ္ပို ခင္ဗ်ားတာဝန္ယူႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားကို မိန္းမေထာက္လွမ္းေရး လုပ္ခိုင္းရမွာပဲ၊ ရန္သူရဲ႕ လက္နက္ႀကီးေတြ၊ စက္ေသနက္ပစ္တဲ့ေနရာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိခ်င္ေနတာဗ်၊ ခက္တာက BADT ကုန္းဘက္ကို ထြက္လိုက္ရင္ ေယာက်ာ္းမွန္သမွ်ကို ရန္သူက ပစ္တယ္/ဖမ္းတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ မိန္းမေတြက်ေတာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ကူးၿပီး ေစ်းေရာင္းေနၾကတာေတြ ရိွေတာ့ ရိပ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မခ်စ္ပို ဘယ္လိုသေဘာရလဲ "" ျဖစ္ပါတယ္၊ စစ္သားမယား စစ္သမီးပဲေပါ့၊ ရန္သူ႔ဘက္က အင္အားကို တက္ႏုိင္သမွ် ေလ်ာ့နည္းသြားေအာင္ လုပ္ရမယ္၊ဆရာတို႔က ကြၽန္မကို ဓားတိုတစ္ေခ်ာင္းေပးပါ၊
ၿပီးေတာ့ လက္ပစ္ဗုံးလဲေပးပါ၊ ကြၽန္မကို ကိုလွေမာင္က သင္ေပးထားလို႔ လက္ပစ္ဗံုး ေကာင္းေကာင္းပစ္တက္ပါတယ္ "
ဤသို႔ျဖင့္ ႏုနယ္လွေသာ မခ်စ္ပိုသည္ ဇာတိေသြးျပည့္ဝစြာျဖင့္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ေတာ့သည္။
မခ်စ္ပိုသည္ KNDO မ်ားတပ္စြဲထားေသာ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ကုန္း၊ ေဆးတပ္ကုန္းမ်ား ဘက္သို႔ နည္းအမ်ဴ ိးမ်ဴ ိးျဖင့္ ဝင္ေရာက္ကာ ရန္သူ႔သတင္းေထာက္လွမ္းေရးကို လုပ္ခဲ့ေလသည္။ မခ်စ္ပိုသည္ ခေမာက္တစ္လုံးေဆာင္း၊ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ကာ ႏြားေက်ာင္းသူအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္၍ သြားခဲ့သည္။ ႏြားေလးငါး
ဆယ္ေကာင္ပါသျဖင့္လည္း သူမကို ႏြားေက်ာင္းေနသည္ဟုသာ ရန္သူက
ထင္ေနခဲ့သည္။
မခ်စ္ပိုသည္ ႏြားမ်ားေက်ာင္းဟန္ျဖင့္ ရန္သူလက္နက္ႀကီး ပစ္ကူေပးေသာေနရာမ်ား၊ စက္ေသနတ္ခ်ထားသည့္ ေနရာမ်ားကို မွတ္သားလာခဲ့သည္။တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း ရန္သူအဖြဲ႕ငယ္ သုံးေလးဦးႏွင့္ ေတြ႕၍အခြင့္သာသည့္
အခါလက္ပစ္ဗုံးျဖင့္ တိုက္ခိုက္ပစ္ေသာေၾကာင့္ ရန္သူေတြ အထိနာလာခဲ့သည္။ထိုထက္ပို၍ ခံစားရသည္မွာ မိန္းကေလးတစ္ဦး မို တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ခံရဖန္မ်ားလာေသာအခါ ရန္သူေတြ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈ ျဖစ္လာရျခင္းပင္။
ဗံုးေပါက္ကြဲသံၾကား၍ ထလိုက္ျပန္လွ်င္လည္း မခ်စ္ပိုကို မိလိုက္/ ေတြ႕ရလိုက္သည္မရိွ။ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ေျပးသည္ဟု ထင္စရာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မခ်စ္ပို အကူအညီျဖင့္ ရန္သူ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ထိခိုက္
က်ဆုံးေစသည္။လက္ယဥ္လာၿပီျဖစ္ေသာ မခ်စ္ပို၏ဇာတိေသြးက ပို၍နီျမန္းလာ၏။ မခ်စ္ပိုက
တဆင့္တိုး၍ အေရးဆိုျပန္သည္။
" ကြၽန္မလုံခ်ည္ႀကီးနဲ႔ သြားလာရတာ လႈပ္ရွားလို႔ သိပ္မလြယ္ဘူး၊ ကြၽန္မေဘာင္းဘီဝတ္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ လက္ပစ္ဗံုးက ေနရာတိုင္းသုံးလို႔မရဘူး၊ ေသနတ္နဲ႔ဆို ပိုကာင္းမယ္၊ ေန႔ခင္းဘက္ ကြၽန္မေထာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ ေနရာေတြကို
ညဘက္မွာ ကြၽန္မရွင္တို႔နဲ႔အတူ လိုက္တိုက္မယ္ "မခ်စ္ပို၏ တင္ျပခ်က္ကို ရဲေဘာ္မ်ားမွ ဗိုလ္ႀကီးဘျဖဴ ထံ ဆက္၍ သတင္းပို႔ေပးလိုက္သည္။ ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဟုဆိုကာ ေျခာက္လုံးျပဴ း ထုတ္ေပးလိုက္သည္။
မခ်စ္ပို ပါဝင္ေသာအဖြဲ႕မွာ ညတိုက္ပြဲမ်ား ဆင္ႏြဲၾကျပန္သည္။ ေန႔ခင္းဘက္က မခ်စ္ပိုဝင္ေရာက္ေထာက္လွမ္းထားေသာ လက္နတ္ႀကီးေနရာမ်ားကိုမိမိတပ္ဖြဲ႕ေနာက္ပိုင္းမွ ေမာ္တာျဖင့္ပစ္ၿပီး ဦးႏိွမ္ေပးထားသည္။ မခ်စ္ပိုတို႔အဖြဲ႕က ရန္သူ႔ခံစစ္စည္းအတြင္းသို႔ အတင္းထိုးေဖာက္ ဝင္ေရာက္သြားၾကသည္။ ရန္သူေတြ ေခါင္းမေထာင္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ တပ္မေတာ္သားမ်ားက လွံစြပ္ျဖင့္တပ္ထိုးဖို႔ ႀကိဳးပမ္းၾကသည္။ မခ်စ္ပိုက လက္မခံေပ။
" ကြၽန္မ လက္ပစ္ဗံုးနဲ႔ သြားထုေခ်မယ္ "ဆိုၿပီး လိမ့္ေမွာက္ကာ ခ်ဥ္းကပ္သြားခဲ့သည္။မခ်စ္ပို အပစ္မခံရေအာင္ စစ္သည္မ်ားက ကာပစ္ေပးရင္း ေယာင္ျပလႈပ္ရွားမႈမ်ား ျပဳ႕လုပ္ေပးၾကသည္။ ရန္သူ႔စက္ေသနတ္သံမ်ား ရပ္စဲသြားသည္။မခ်စ္ပို လက္စြမ္းျပခဲ့ျပန္ေပျပီ။ ျပန္အထြက္တြင္ မခ်စ္ပိုကို လိွမ့္ေမွာက္ၿပီးျပန္လွည့္လာရန္ မွားၾကားေသာ္လည္း မခ်စ္ပိုက မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ျပန္လွည့္လာ၏။ ရန္သူ႔ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ ေပၚထြက္လာၿပီး မခ်စ္ပို ဗိုက္ကိုလက္နဲ႔ဖိကာ လွဲက်သြားေလသည္။
မခ်စ္ပိုက သတၱိေကာင္းလွသည္။ ဒဏ္ရာရသည့္တိုင္ ညည္ညဴ ျခင္းမရိွ။ဗိုက္ကို အဝတ္ျဖင့္ ပတ္စည္းကာ တိုက္ပြဲကိုဆက္တိုက္၏။ တိုက္ပြဲၿပီးမွ ရဲေဘာ္မ်ားက မခ်စ္ပိုကိုေပြ႕၍ ၿမိဳ႕ထဲဘက္သို႔ ေခၚသြားၾကသည္။ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကေျပး၍ "နယူးေဆးတိုက္" မွ ဆရာဝန္ကို သြားေခၚသည္။ ေဒါက္တာဘရွင္ လိုက္လာၿပီး မခ်စ္ပိုကို ကားျဖင့္တင္ကာ ေဆးတိုက္သို႔ေခၚၿပီး ညတြင္းခ်င္း ခြဲစိတ္ကုသေပး၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္...KNDO အဖြဲ႕က မသကာၤသျဖင့္ ေဆးတိုက္သို႔ လာေရာက္ စစ္ေဆးၾကသည္။
" ခုနက ကားနဲ႔ထြက္သြားတာ ခင္ဗ်ား လူနာသြားတင္တာလား "
" မဟုတ္ပါဘူး၊ လူနာသြားၾကည့္႐ုံၾကည့္တာပါ၊ မင္းတို႔ပစ္ခတ္ေနၾကလို႔ ငါၾကာၾကာ မကုရဲတာနဲ႔ ျပန္လာတာ၊ အိမ္ထဲမွာ ငါ့သမီးေတြပဲ ရိွတယ္၊ မင္းတို႔ ႐ုတ္႐ုတ္လာမလုပ္နဲ႔ ျပန္ၾက "ေဒါက္တာဘရွင္က မွင္ေသေသျဖင့္ ေဟာက္လႊတ္ေသာေၾကာင့္လက္နတ္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ား ျပန္လွည့္သြားၾကသည္။
မခ်စ္ပို၏ ဒဏ္ရာကို ဖေယာင္းတိုင္မီးျဖင့္သာ ခြဲစိတ္ကုသေပးၾကသည္။ ဒဏ္ရာက၁၅ခ်က္ ခ်ဴ ပ္ရသည္။ ထ႔ိုေနာက္ မခ်စ္ပိုသည္ ထိုေဆးတိုက္မွာပင္ တစ္ပတ္ေလာက္ ပုန္းေအာင္းကာ ေဆးကုသခံေနခဲ့သည္။ အနာမက်က္မီွ မခ်စ္ပိုက ျပန္ခ်င္လွၿပီ ဆိုေသာေၾကာင့္ ဦးႂ ကြယ္တို႔အိမ္ကို လိုက္ပို႔ေပးၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္က...KNDO အဖြဲ႕ထဲမွ " ေစာဘစံ " ဆိုသူမွာ ထုံးဘိုရပ္ထဲမွ မခ်စ္ပုဆိုသူကို ယူထားခဲ့သည္။ မခ်စ္ပုမွာ မခ်စ္ပို နဲ႔ နာမည္ နီးစပ္ေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္က မနီးစပ္။ သူမအသက္ရွင္ ရပ္တည္မႈကို တျခားမိန္းကေလးမ်ား၏ ဘဝႏွင့္လဲဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။မခ်စ္ပု၏ လက္ေထာက္ခ်မႈေၾကာင့္ KNDO အဖြဲ႕အား အထိနာေအာင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးမွာ မခ်စ္ပို ျဖစ္မွန္း သိသြားၾကသည္။ မခ်စ္ပို၏ လႈပ္ရွားမႈကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾက၏။ ေဆးတိုက္မွဆင္းၿပီး ဦးႂ ကြယ္၏အိမ္တြင္ ပုန္းခိုေနေသာ မခ်စ္ပို သတင္းကို KNDO အဖြဲ႕ ၾကားသိသြားသည္။
ေစာဘစံ ဦးေဆာင္ၿပီး လက္နတ္ကိုင္ ေလးငါးဦးခန္႔ ဦးႂ ကြယ္ အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ မခ်စ္ပိုသည္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ျခင္း မရိွပဲ ဓားေျမာင္တို တစ္ေခ်ာင္းကို ဝွက္ယူၿပီး ေစာဘစံေခၚရာသို႔ လိုက္သြားသည္။ ထိုရက္ပိုင္းမ်ားမွာ အင္ဂ်င္နီယာတပ္ဖြဲ႕မ်ား ေမၿမိဳ႕တြင္ မရိွၾကေပ။မႏၲေလးရိွ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္႒ာနခ်ဳပ္၏ ဆင့္ေခၚျခင္းခံရသျဖင့္ ဆုတ္ခြာသြားၾကၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဇနီး၊ သားသမီးမ်ားကို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ထားႏုိင္ျခင္း မရိွေသာေၾကာင့္ မိသားစုဝင္မ်ားမွာ ပုန္းေအာင္း၍ ေနခဲ့ၾကရရွာသည္။ မခ်စ္ပိုမွာ ဒဏ္ရာမေပ်ာက္ေသးသျဖင့္ ထားခဲ့ရာမွယခုလို အဖမ္းခံလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ KNDO အဖြဲ႕ကလည္း သာမန္မိသားစုမ်ားကို စိတ္မဝင္စား၊ မခ်စ္ပိုကို သည္းႀကီးမည္းႀကီးလိုက္ရွာေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။မခ်စ္ပိုကို ေစာဘစံက သူ႔မိန္းမ မခ်စ္ပုအိမ္သို႔ ဖမ္းေခၚသြားသည္။
( မခ်စ္ပိုသည္ အံပြားပါသူတစ္ဦးျဖစ္သည္ )
အံပြားပါရိွသူသည္ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ဓား/ ေသနတ္ၿပီးသည့္ သေဘာရိွသည္။
အံပြားေၾကာင့္ သူမေနာက္က လိုက္သူမ်ားမွာလည္း က်ည္ဆန္ထိမွျခင္းမရိွဟု ယုံၾကည္ေနၾကသည္။ မခ်စ္ပိုကို ႐ိုး႐ိုးသတ္လို႔ ေသမည္မဟုတ္ဟု နားလည္ထားၾကသည္။ ထိုေၾကာင့္ မခ်စ္ပိုကို ဖမ္းေခၚလာၿပီး အိမ္ထဲအဝင္တြင္ တံခါးဝ၌ မီးေနသည္ထမီကို ကပ္႐ိုက္ထားၿပီး မခ်စ္ပိုကိုဘုန္းနိမ့္ေအာင္ လုပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ပို၍ေသခ်ာေစရန္ မခ်စ္ပို၏ အံသြားမ်ားကို ဓာခြၽန္ျဖင့္ ကလန္႔႐ိုက္ ထုတ္္ၾကေလသည္။
" ေအး...၊ နင္တို႔ ငါ့အံ့သြားပဲ ႏႈတ္လို႔ရမယ္၊ တိုင္းျပည္္အေပၚထားတဲ့ ငါ့ရဲ႕
သစၥာကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ႏႈတ္လို႔မရဘူးမွတ္ "
ေျပာေျပာဆိုဆို မခ်စ္ပိုသည္ ဓားျဖင့္ကလန္႔ေနသူ ႏွစ္ေယာက္ကို ဝွက္ယူလာေသာ ဓားျဖင့္ထိုးသတ္လိုက္ရာ...
"ေအာင္မေလး၊ငါတို႔ကိုဓားနဲ႔ျပန္ထိုးတယ္ဟ"
ဟုသာ ေအာ္ႏုိင္ၿပီးနွစ္ေယာက္စလုံး ပဲြခ်င္းၿပီး ေသဆုံးသြား၏။
မခ်စ္ပို၏ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကို ေစာဘစံသည္ မခံမရပ္ျဖစ္ကာ ေသနတ္ကိုဆြဲယူၿပီး မခ်စ္ပိုအား တရစပ္ပစ္ခတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ေသနတ္မီးခိုးေငြ႕မ်ားၾကားမွ မခ်စ္ပို ေခြေခါက္လွဲက်သြားေလေတာ့သည္။ ဒဏ္ရာျပင္းထန္စြာျဖင့္ ေသြးအိုင္ထက္တြင္ လဲွေနေသာ္လည္း အတန္ၾကာသည္အထိ ေသဆုံးျခင္းမရိွသျဖင့္ အသက္ျပင္းသည္ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳခံရသည္။
သို႔ႏွင့္...အသက္ေသလုေလာက္ၿပီ ထင္ေတာ့မွ သူမကို ဝိုင္းသယ္မၿပီး ေရတြင္းထဲသို႔ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ပိုမိုေသခ်ာသြားေစရန္ အေပၚမွ အုတ္ခဲမ်ား၊ ပန္းအိုးမ်ားပစ္ခ်ၿပီး ဖို႔ထားပစ္ေတာ့သည္။
မခ်စ္ပိုသည္...( ၈ - ၄ - ၄၉ ) ရက္ေန႔။အသက္ (၄၂) ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ နိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ဴ ိးအတြက္ သူမအသက္ကို ေပးလွဴ သြားခဲ့ေလသည္။
မခ်စ္ပို က်ဆုံးေသာေန႔ရက္သည္ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္႒ာနခ်ဳပ္တပ္မ်ားက မႏၲေလးကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ၿပီးျဖစ္၍ ၿမိဳ႕သိမ္းေအာင္ပြဲျပဳလုပ္ေသာေန႔ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ခဲ့ေပသည္။မႏၲေလးၿမိဳ႕ကို စစ္ကိုင္းဘက္မွေန၍ အစိုးရတပ္မ်ားက ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ရာတြင္ ဗိုလ္မွဴ းထင္ေပၚ ဦးစီးေသာ BE တပ္ဖြဲ႕သည္ အဓိက တိုက္ခိုက္ေရးတပ္အျဖစ္ျဖင့္ ဧၿပီလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ မႏၲေလးေတာင္ကို တက္သိမ္းခဲ့သည္။
မႏၲေလးနန္းၿမိဳ႕တြင္းကို ဆက္လက္တိုက္ခိုက္ၿပီး ဧၿပီလ ၆ ရက္ေန႔တြင္ မႏၲေလးကို ဝင္းေရာက္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဒါေတြကို မခ်စ္ပို မသိသြားေသာ္လည္း မခ်စ္ပိုေက်နပ္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
၁၆- ၄ - ၄၉ ရက္။
ဗိုလ္မွဴ းၾကင္ႏွင့္တကြရဲေဘာ္မ်ားသည္ မခ်စ္ပို၏အေလာင္းကို ေသဆုံးခဲ့သည့္ေရတြင္းေနရာမွာပင္ ေရတြင္းကို ငုံၿပီး အုတ္ဂူေလး ျပဳလုပ္ေပးခဲ့သည္။ စစ္အခမ္းအနားျဖင့္ ခမ္းနားစြာသၿဂိဳဟ္ခဲ့ၾကသည္။ အမိန္႔စာကို ဦးထြန္းအုံးက ဖတ္ေၾကာင္းသိရသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အသက္ကို ပဓာနမထားဘဲ သူရသတၱိျပည့္ဝစြာျဖင့္ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိ ရဲဝံ့စြာတိုက္ပြဲဝင္ခ့ဲေသာ " မခ်စ္ပို " အား ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္၊ လႊတ္လပ္ေရးေန႔တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရမွ " သူရဘြဲ႕တံဆိပ္ " အား ခ်ီးျမင့္ဂုဏ္ျပဳ ေပးအပ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုသူရဘဲြ႕တံဆိပ္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံအမ်ဴ ိးသမီးမ်ားတြင္ တစ္ဦးတည္းေသာ ေပးအပ္ခဲ့သည့္ ဘြဲ႕တံဆိပ္အျဖစ္ ယေန႔တိုင္ မွတ္တမ္းဝင္ေနသည္။မခ်စ္ပို၏ အုတ္ဂူေလးကိုအစဥ္အဆက္ထိန္းသိမ္း ေစာက္ေရွာက္ခဲ့ၾကသည္။
၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေမၿမိဳ႕အင္ဂ်င္နီယာတပ္မွ ဗိုလ္မွဴ းတင္ေမာင္ ( သိပၸံမႈးတင့္ ) တပ္မွဴ း ျဖစ္ေသာအခါ အုတ္ဂူကို ျပန္လည္ ျပဳျပင္ခဲ့ပါသည္။ မခ်စ္ပိုအုတ္ဂူေလးသည္ ယေန႔တိုင္ ျပင္ဦးလြင္၊ထုံးဘိုရပ္တြင္ တည္ရိွေနပါသည္။
မသိနားမလည္သ ူအခ်ဴ ိ႕က အုတ္ဂူသခ်ဴ ိင္းမွာ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ေရာက္ေနသျဖင့္ ဖ်က္ဆီးပစ္သင့္သည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆေနၾကပါသည္။ သူရ မခ်စ္ပို အုတ္ဂူေလးဟာ သုသာန္သခ်ဴ ိင္းမဟုတ္ပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံကို ခ်စ္ေသာ...၊ ေမၿမိဳ႕တိုက္ပြဲတြင္ ျမန္မာအမ်ဴ ိးသမီးမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္ကို ျပဆိုေနေသာ စံအိမ္ေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ အမိေျမရဲ႕သူရဲေကာင္းေတြ သမိုင္းမွာ မခ်စ္ပိုဟာ အသံမဲ့စြာ ပါဝင္ေနေပလိမ့္ဦးမည္။
ကိုးကား/ ဦးခင္ေမာင္ႏိုင္ ( BE )
ေၾကးမုံသတင္စာ၊ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ မတ္္လ ၁၃ ရက္
Credit #SwamHtet
ေအာင္ျမင့္ျမတ္(Myanmar Youths)
0 comments:
Post a Comment