လက္ထဲကလိေမၼာ္ခ်ိဳ

လက္ထဲက လိေမၼာ္ခ်ဳိ

---------

မိဘမဲ့ေက်ာင္းက ၾကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္က သူေတြ႔ၾကံဳခဲ့ ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို ဒီလိုေျပာျပသြားခဲ့တယ္။ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မိဘေတြ ဆံုးပါးသြားခဲ့လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ၉ႏွစ္သားအရြယ္မွာ လန္ဒန္ျမိဳ႔က မိဘမဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ သြားေနခဲ့ရတယ္။ မိဘမဲ့ေက်ာင္းလို႔သာဆိုတယ္ ေထာင္နဲ႔မကြာလွဘူး။

ေန႔အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၁၄ နာရီေလာက္ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ပန္းျခံမွာ စိုက္ပ်ဳိးရတယ္။ မီးဖိုမွာ ကူရတယ္။ တစ္ခါတေလ လယ္ေတြထြန္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ျပီးတစ္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဘ၀ မေျပာင္းလဲခဲ့ဘူး။

တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ နားရက္တစ္ရက္ပဲရွိတယ္။ အဲဒီေန႔က ခရစ္စမတ္ေန႔ပဲ။ အဲဒီေန႔မွာ ဘုရားသခင္ကို ပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ လူတိုင္း လိေမၼာ္သီး တစ္လံုးစီရၾကတယ္။ ခရစ္စမတ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အစားအေသာက္ေကာင္းေတြ မရွိဘူး... ကစားစရာ အရုပ္မရွိဘူး... ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေ၀စုက လိေမၼာ္သီးတစ္လံုးပဲျဖစ္တယ္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အမွားမက်ဴးလြန္တဲ့သူ၊ ေျပာသမွ် စကားကို နားေထာင္ျပီး လိမၼာတဲ့သူမွ လိေမၼာ္သီးကို ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခရစ္စမတ္ရဲ႕လိေမၼာ္သီးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ခရစ္စမတ္ ပဲြေတာ္ရက္ တစ္ရက္ေရာက္လို႔လာျပန္တယ္။ အဲဒီရက္က ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ ကမၻာပ်က္တဲ့ေန႔ပဲ.... ကေလးေတြ အားလံုး လိေမၼာ္သီးရဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေရွ႕ တန္းစီေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္က အခန္းရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ အျပစ္ေပးတာခံေနရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီႏွစ္ ေႏြတုန္းက ေက်ာင္းကေန ကြ်န္ေတာ္ထြက္ေျပးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့မိလို႔ပဲ။


လိေမၼာ္သီးရတဲ့ ကေလးေတြ ျခံထဲ ကစားခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္က အိပ္ခန္းထဲမွာ တစ္ေနကုန္ လဲေလွာင္းေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္း၀မ္းနည္းမိတယ္။ အရမ္းလဲ ရွက္မိတယ္။ ရွိဳက္သံေတြကို မ်ဳိသိပ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ဒီေလာကမွာ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနတာ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မရွိခဲ့ဘူး။


တေအာင့္ၾကာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းထဲ၀င္လာတဲ့ ေျခသံကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားမိလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္နဲ႔ လံုးေထြးေနတဲ့ ေစာင္ကို လက္တစ္ဖက္က ဆဲြလွန္လိုက္တာကို ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္စိကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၀ီလီလို႔ေခၚတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကုတင္ေရွ႕မွာ ရပ္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ သူ႔ ညာဖက္လက္မွာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လိေမၼာ္သီး ကြ်န္ေတာ္ကို ကမ္းေပးေနတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး လိေမၼာ္သီး တစ္လံုးပိုေနရတာလဲ... ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ခဲ့ဘူး.... ၀ီလီကို ၾကည့္လိုက္ လိေမၼာ္သီးကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနမိတယ္။

၀ီလီက လက္ကို ေရွ႕တိုးျပီး ထပ္ကမ္းေပးလာျပန္တယ္။ အခံြႏႊာထားတဲ့ လိေမၼာ္သီးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိမွ အရာရာကုိ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံလို႔ လာျပန္တယ္။

၀ီလီကမ္းေပးလာတဲ့ လိေမၼာ္သီးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ တယုတယ ယူလိုက္တယ္။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ လိေမၼာ္သီးေတြ အစိပ္စိပ္ အမႊာမႊာ ကဲြကုန္လိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေ၀စုရတဲ့ ကေလးဆယ္ေယာက္က ဒီခရစ္စမတ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ကိုလည္း လိေမၼာ္သီးတစ္လံုး ပိုင္ဆိုင္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵနဲ႔ သူတို႔ေ၀စုထဲက လိေမၼာ္သီး တစ္စိပ္စီကိုယူျပီး လိေမၼာ္သီး တစ္လံုးျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းလိုက္တာပဲျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ အဲဒီ လိေမၼာ္သီးဟာ အခ်ဳိဆံုး၊ အေကာင္းဆံုး ခရစ္စမတ္ လက္ေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စစ္မွန္တ့ဲ သူငယ္ခ်င္းပီသမႈကို ကြ်န္ေတာ္ခံစားလိုက္ရတယ္။

သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြဆိုတာ ဘ၀မွာ အဖိုးတန္တဲ့ အေပါင္းအေဖာ္ေတြပါ။ မေတာ္တဆ ေျပာလိုက္မိတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔ အျပဳအမႈအတြက္ သင္ စိတ္ထိခိုက္ေနသလား... သင့္လက္ထဲက လိေမၼာ္ခ်ဳိေလးတစ္စိပ္ကို မွ်ေ၀လိုက္ပါ..... ႏွလံုးသားရဲ႕ ရယ္ေမာသံေတြကို သင္ ျပန္ၾကားပါလိမ့္မယ္။

Credit: Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန

ေအာင္ျမင့္ျမတ္(Myanmar Youths)