ငယ္ရြယ္စဥ္မွာေတာ့ ႏုနယ္တဲ့ အသိဥာဏ္ေတြနဲ႕အတူ အေတြးေတြလည္း ခၽြတ္ေခ်ာ္ခဲ့ဖူးတယ္ .. အသိဥာဏ္ေတြ ရင့္သန္လာတာနဲ႕အမွ် အေတြးေတြလည္း မွန္ကန္လာတယ္။ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းေတြ ပိုမ်ားလာတယ္ ။
ငယ္ငယ္က ဆရာမက သခ်ၤာပုစာၦကို အိမ္မွာ တြက္ခိုင္းလုိက္တယ္ .. စာအုပ္ကို ျပန္မၾကည့္ဘဲ ကိုယ္တိုင္အလြတ္တြက္ဖို႕အတြက္ မွာလိုက္ေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ အိမ္မွာ ကိုယ္တုိင္ ႀကိဳးစားတြက္လာၿပီး ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာမကို ျပတဲ့အခါ အေျဖမွားေနတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕ပဲ ဆရာမက စာအုပ္ကိုတြန္းပစ္လိုက္ၿပီး စာအုပ္ေလးဘာေလး ျပန္မၾကည့္ဘူးတဲ့ ဆူတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ငယ္ရြယ္တဲ့ကိုယ့္အေတြးထဲ သေဘာေပါက္လိုက္တာက ဆရာမက စာအုပ္လွန္မၾကည့္ဘဲ ကိုယ္တိုင္အလြတ္တြက္ဖို႕ သူကိုယ္တိုင္ေျပာၿပီး အခုမွ စာအုပ္ေလးဘာေလး လွန္မၾကည့္ဘူးလို႕ ဘာလို႕ေျပာတာလဲဆိုၿပီး စိတ္ထဲေတးမွတ္ထားလိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာမွ အသိဥာဏ္ေတြ ရင့္က်က္လာအတူ အသိတရားရလာတာက စာတြက္ခ်ိန္မွာ မၾကည့္လို႕ ဆူတာမဟုတ္ဘဲ စာလုပ္ဖို႕၊ စာက်က္မွတ္ဖို႕ ဆူတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္နားလည္လာရတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ကၽြန္မတို႕ေတြအားလံုးက အသိတရားေတြ၊ ရင့္က်က္မႈေတြ၊ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦးမတူၾကဘူး။ အေတြးအျမင္ေတြလည္း မတူၾကဘူး။ စဥ္းစားပံုေတြလည္း မတူၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ အသက္ေတြရလာေလ၊ ႀကံဳဆံုရတဲ့ အေျခအေနေတြ မ်ားလာေလ၊ ရင့္က်က္မႈေတြနဲ႕ အသိတရားေတြ ရင့္သန္လာေလ ကၽြန္မတို႕ နားလည္တာေတြမ်ားလာၿပီး မွန္ကန္တဲ့အေတြးအေခၚ မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ခ်မွတ္ႏိုင္ေလ ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။
မုန္း (BeeTalk)
ကြ်န္ေတာ္သိ၊ကြ်န္ေတာ္တတ္၍ ေရးသားျခင္းမဟုတ္ပါခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေလ့လာမိသမွ်ကို စာဖတ္သူမ်ားျပန္လည္ေလ့လာမိေစရန္ ျပန္လည္မွ်ေဝျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ပို႕စ္တစ္ခုခ်င္းစီအတြက္ မူရင္းေရးသားသူမ်ားကို အထူးေက်းဇူးဥပကာရတင္ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေအာင္ျမင့္ျမတ္(Myanmar Youths) Ph-09256480246
0 comments:
Post a Comment