တေယာသံုးလက္ႏွင့္တူေသာလုပ္ငန္းခြင္သံုးမ်ိဳး

ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ ႏွစ္ရာေလာက္တုန္းက နာမည္ႀကီး တူရိယာလုပ္တဲ့ ပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္က တေယာကေလး သုံးလက္ လုပ္ခဲ့ပါသတဲ့။ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္တည္းက ရတဲ့ သစ္သားနဲ႕ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ တေယာ ၃လက္ လုံးကို တစ္ၿပိဳင္တည္း လုပ္ခဲ့တာမို႔ တေယာကေလးေတြဟာ တစ္လက္နဲ႕ တစ္လက္ ထပ္တူလို႔ မဆိုနိုင္တဲ့တိုင္ သာမန္လူေတြဆိုရင္ မခြဲျခားနိုင္ေအာင္ တူပါသတဲ့။ တူရိယာပညာရွင္ႀကီးက အဲဒီတေယာကေလး ၃လက္ကို ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္မွာ တင္ေရာင္းတယ္။ ပထမတေယာကေလးကို တေယာထိုးၿပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းေနသူ တေယာပညာရွင္ တစ္ေယာက္က ဝယ္သြားတယ္။ သူ႕မွာ အျခား တေယာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမယ့္ ဒီတေယာကေလးကေတာ့ အသံမတူဘူးဆိုၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ ပြဲေတြမွာ ေန႕တိုင္းလိုလို လူေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ သုံးတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းၾကာေတာ့ တေယာကေလးလည္း သုံးပါမ်ားလြန္းေတာ့ ပ်က္သြားပါသတဲ့။ တေယာပ်က္ကေလးကို တေယာပညာရွင္က အပ်က္အစီးေတြထားတဲ့ စတိုခန္းထဲမွာ ထည့္ထားတယ္။

ဒုတိယတေယာကေလးကို လာဝယ္တဲ့သူကေတာ့ သူေဌးကေလး။ တေယာထိုးတတ္လို႔ ဝယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဂီတ ဝါသနာပါတယ္၊ တေယာသံကို ႏွစ္ၿခိဳက္တယ္၊ တူရိယာပညာရွင္ႀကီးရဲ႕ လက္ရာကိုလည္း ေလးစားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာင္အခါ အခ်ိန္ရရင္ တေယာထိုး သင္ျဖစ္ခ်င္လည္း သင္ျဖစ္မွာ၊ အဲဒီအခါ သုံးျဖစ္ခ်င္ သုံးရတာေပါ့ဆိုၿပီး ေငြပိုေနလို႔ ဝယ္ထားတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူေဌးကေလးက သူေဌးႀကီးသာ ျဖစ္လာတယ္၊ တေယာထိုးသင္တဲ့ဆီ မေရာက္ဘူး။ ေနာက္ဆုံး ေသသာသြားတယ္။ သူဝယ္ထားတဲ့ တေယာကေလးကို သုံးၿပီး တစ္ခါမွ ပီပီျပင္ျပင္ တေယာထိုးမသြားနိုင္ခဲ့ဘူး။ တေယာကေလးကေတာ့ ဗူးထဲမွာ အသစ္အတိုင္း ရွိေနပါသတဲ့။ ေရွးေဟာင္းလက္ရာဆိုၿပီး တန္ဖိုးေတြေတာင္ တက္ေနေသးသတဲ့။

ေနာက္ဆုံးက်န္ေနတဲ့ တေယာကေလးကိုေတာ့ ဝါသနာရွင္ လူငယ္ တစ္ေယာက္က ဝယ္သြားပါသတဲ့။ သူ႕ခမ်ာ တေယာကေလးကို ႀကိဳက္ေပမယ့္ ပထမ ႏွစ္ေယာက္လို ခ်က္ခ်င္း မဝယ္နိုင္ရွာဘူး။ ေငြမျပည့္လို႔ ေဈးကိုလည္း ဆစ္ေသးတယ္။ စုထားတဲ့ေငြေတြ ရွိသမွ် သြားရွာထုတ္လာရတဲ့အျပင္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကလည္း ေခ်းငွားလာရ ေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဝယ္နိုင္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီ ဆင္းရဲသားလူငယ္က တေယာကေလးကို အင္မတန္ တန္ဖိုးထားတယ္။ ေငြမေလာက္လို႔ ဗူးကေလးေတာင္ မဝယ္နိုင္ေပမယ့္ ေန႕စဥ္ တယုတယ မပ်က္ေအာင္ ကိုင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ နိုင္ငံသိ ကမ္ၻာသိ တေယာပညာရွင္ႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္လာတဲ့အထိ တေယာကေလးကို သုံးသြားတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီ တတိယ တေယာကေလးကို ျပတိုက္ႀကီးတစ္ခုမွာ တေယာပညာရွင္ႀကီး ဘယ္သူဘယ္ဝါ တစ္သက္လုံး သုံးခဲ့တဲ့ တေယာကေလး ဆိုၿပီး အေရးတယူ ျပသထားပါသတဲ့။

အလုပ္ဝင္စ လူငယ္ေတြလည္း အဲဒီ တေယာကေလး ၃လက္လိုဘဲ လုပ္ငန္းခြင္ ၃မ်ိဳးကို ေရာက္သြားနိုင္ပါတယ္။

ပထမ လုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးကေတာ့ ကိုယ့္လို အရည္အခ်င္းမ်ိဳးေတြ ရွိေနတဲ့ သူေတြ အမ်ားအျပားနဲ႕ အတူတြဲၿပီး အလုပ္ေတြ မအားမလပ္ေအာင္ လုပ္ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးပါ။ အလုပ္သာမ်ားတာ၊ ဘာမွ ႀကီးပြားတိုးတက္ဖို႔ေတာ့ လမ္းမရွိဘူး။ အလုပ္ရွင္ကလည္း ကိုယ့္ကို ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား တန္ဖိုးထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္မရွိလည္း ဒီအလုပ္ေတြကို အျခားသူကို ခိုင္းမွာဘဲ။ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ နည္းနည္းေတာ့ ကြာခ်င္ကြာမယ္၊ ဒါေပမယ့္ စကားထဲ ထည့္ေျပာရေလာက္တဲ့ စြမ္းေဆာင္ခ်က္မ်ိဳး ထုတ္မျပနိုင္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးပါ။ ဒီလုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးမွာဘဲ တစ္သက္လုံး က်င္လည္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပထမ တေယာကေလး ပ်က္ေတာ့ စတိုခန္းထဲ ေရာက္သြားသလို ဆံျဖဴသြားက်ိဳး မ်က္စိမႈန္လာတဲ့အခါ လူရာသြင္း ခံရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အဲဒီအလုပ္မ်ိဳးက ႀကံႀကိတ္စက္နဲ႕ တူတယ္။ ႀကံေခ်ာင္းကို ဒီအတိုင္းႀကိတ္၊ ႏွစ္ခ်ိဳးခ်ိဳးၿပီးႀကိတ္၊ ေလးခ်ိဳးခ်ိဳးၿပီးႀကိတ္၊ ရွစ္ခ်ိဳးခ်ိဳးၿပီးႀကိတ္၊ ႀကိတ္လို႔ၿပီးရင္ေတာ့ အမွိုက္ပုံးထဲ ပစ္လိုက္သလို အဲဒီအလုပ္က လူေတြလည္း ရွိသမွ် ကာယဉဏအင္အားေတြ ကုန္တဲ့အခါ အသက္ျပည့္လို႔ အၿငိမ္းစားေပးတယ္ဆိုၿပီး ထုတ္ပစ္ခံရမွာဘဲ။ အဲဒီအခါမွာ အ႐ြယ္ေကာင္းတုန္းက စုထားေဆာင္းထားတာ မရွိလို႔ကေတာ့ အခန႔္မသင့္ရင္ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။

ဒုတိယလုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးကေတာ့ လူတကာ လိုခ်င္ၾကတဲ့ လခေကာင္း အလုပ္ေကာင္းလို႔ အမ်ားသိထားၾကတဲ့ အလုပ္ေတြကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဘာမွလည္း ပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္ရဘူး။ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အရွိန္နဲ႕ မွိန္းၿပီး ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေနနိုင္ သြားနိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေဌးတစ္ခါမွ ထိုးမသြားတဲ့ တေယာလို တစ္သက္လုံး ကိုယ္စြမ္းဉဏ္စြမ္း ထုတ္ခြင့္ မရဘဲ ျဖစ္တတ္တယ္။ အသိုင္းအဝိုင္း အားကိုးနဲ႕ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ ဘယ္ရာထူးမွာ ဘယ္ႏွႏွစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့သူႀကီးလို႔ အမ်ားအျမင္မွာ ဂုဏ္တင့္ေပမယ့္ ကိုယ့္ဖာသာ အေတြ႕အႀကဳံ မယ္မယ္ရရ မရွိမွန္း သိေနလို႔ အသက္ႀကီးေလ အတုအေယာင္ႀကီး တစ္ေယာက္လို၊ လူျဖစ္က်ိဳး မနပ္ခဲ့သလို ခံစားရေလ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေနတတ္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးပါဘဲ။

တတိယလုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးကေတာ့ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္တဲ့ လုပ္ငန္းငယ္ကေလးေတြ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေနာင္အခါ ထိပ္တန္းကို ေရာက္နိုင္တဲ့ အလားအလာ ရွိေနတဲ့ အလုပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအလုပ္မ်ိဳးက ဆြဲေဆာင္မႈေတာ့ မရွိတတ္ဘူး။ လစာကမေကာင္း၊ ခံစားခြင့္က မရွိရတဲ့အထဲ ပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း အလုပ္လုပ္ရတတ္ေသးတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းက ေသးတဲ့အတြက္ ဘယ္မွာလုပ္တယ္ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူလို႔လည္း မရဘူး။ အျခား အရည္အခ်င္း ရွိတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြလည္း မခန႔္ထားနိုင္ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အေကာင္းအဆိုးကို ဖန္တီးနိုင္စြမ္း ရွိတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကိုလည္း တန္ဖိုးထားၿပီး အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ ဆင္းရဲသား လူငယ္က နိုင္ငံသိ ကမ္ၻာသိ တေယာပညာရွင္ႀကီး တက္ျဖစ္သလို လုပ္ငန္းငယ္ ကေလးက ကမ္ၻာသိ လုပ္ငန္းႀကီး ျဖစ္လာလို႔ကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အစစအရာရာ မပူပင္ရေတာ့ ႐ုံတင္ မကဘူး။ နာမည္ပါႀကီးမယ့္ အေနအထားျဖစ္တယ္။

တကယ္ေတာ့ လက္ေတြ႕ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ အလုပ္တစ္ခုကို တစ္သက္လုံး လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ ပိုေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ႕ရင္ ေျပာင္းလုပ္ၾကတာပါဘဲ။ အေရးႀကီးတာက ဘယ္လို အလုပ္မ်ိဳးက ကိုယ္နဲ႕ သင့္ေတာ္သလဲ။ ကိုယ့္အတြက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္မလဲ။ အဲဒီလို အလုပ္မ်ိဳးရေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ ဆိုတာ အၿမဲေလ့လာၿပီး လိုအပ္တာေတြကို ေလ့လာ ျဖည့္ဆည္းေနဖို႔ပါဘဲ။ ႀကံႀကိတ္စက္လို အလုပ္မ်ိဳးမွာ အေတြ႕အႀကဳံယူ၊ သူေဌးရဲ႕ တေယာလို အလုပ္မ်ိဳးကေန အိုစာမင္းစာ စုေဆာင္းၿပီး ကမ္ၻာေက်ာ္မယ့္ လူငယ္ရဲ႕ တေယာနဲ႕ တူတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို ရွာလုပ္နိုင္ရင္ ေကာင္းမွာဘဲလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။

Credit to ဆရာသုတ

JOB seekers Journal

#ဗဟုသုတအေတြးအေခၚဒႆနမ်ားမွ်ေဝရာဤျမန္မာ